Αντόρνο, Τέοντορ

(Theodor Wiesengrund Adorno, Φρανκφούρτη 1903 – Μπριγκ, Ελβετία 1969). Γερμανός φιλόσοφος και μουσικολόγος. Σπούδασε κοινωνιολογία και φιλοσοφία στα πανεπιστήμια της Φρανκφούρτης και της Βιέννης και μυήθηκε στο δωδεκάφθογγο σύστημα από τον Άλμπαν Μπεργκ. Από το 1928 έως το 1932 ήταν συντάκτης της επιθεώρησης Der Anbruchh,ενώ παράλληλα συνέχιζε τις κοινωνιολογικές και φιλοσοφικές του έρευνες. Επειδή καταδιώχτηκε από τους ναζιστές, κατέφυγε πρώτα στην Αγγλία και ύστερα στις ΗΠΑ. Ξαναγύρισε στη γενέτειρά του το 1953, όπου του προσφέρθηκαν οι έδρες της φιλοσοφίας και της κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο της πόλης, και υπήρξε κυρίαρχη μορφή της αποκαλούμενης Σχολής της Φρανκφούρτης. Σε πολλά από τα φιλοσοφικά του έργα κατηγορεί τη σύγχρονη γερμανική φιλοσοφία, στην οποία βλέπει την επιβίωση του ναζιστικού πνεύματος, ενώ επικρίνοντας τη θεωρία του υπαρξισμού χτυπά τον Κίρκεγκαρντ και τους μαθητές του, Χάιντενγκερ, Γιάσπερς και Σαρτρ. Μεταξύ των έργων του αναφέρονται: Η αυταρχική προσωπικότητα (1950), Minima Moralia (1951), Κριτική της θεωρίας της γνώσεως (1956). Πολύ λιγότερες αντιγνωμίες δημιουργούν τα έργα του που αναφέρονται στη μουσική, στα οποία χρησιμοποιεί τις πιο σύγχρονες μεθόδους έρευνας. Τα σπουδαιότερα είναι: Φιλοσοφία της νέας μουσικής (1941) που τον έκανε διάσημο, Δοκίμιο για τον Βάγκνερ (1952), Διαφωνίες (1958) και Μάλερ (1960).